Της Αλεξάνδρας Ροζοκόκη*
Ο Οιδίπους αποτελεί το πρότυπο του ανθρώπου που γεύεται αλλεπάλληλες μεταπτώσεις κατά τη διάρκεια του βίου του. Από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο ο συγκεκριμένος ήρωας πέφτει από τα ψηλά στα χαμηλά και το αντίθετο. Γεννιέται σε βασιλικό σπίτι για να πεταχτεί βρέφος στον Κιθαιρώνα επειδή οι γονείς του τρομοκρατούνται από δυσοίωνο χρησμό. Από ευσπλαχνία δούλου σώζεται για να βρεθεί υιοθετημένος από άτεκνο βασιλικό ζεύγος. Καθώς μεγαλώνει πλούσια και ξέγνοιαστα, τα λόγια ενός μεθυσμένου ότι ο Οιδίπους είναι νόθος γιος, ραγίζουν την ευτυχία του. Η λήψη απαίσιου χρησμού τον ωθεί ν’ αυτοεξοριστεί από το βασίλειο των θετών γονιών. Σκοτώνει εν αγνοία τον πραγματικό του πατέρα χωρίς να υποστεί δυσμενή επίπτωση· λύνει το αίνιγμα της Σφίγγας και γίνεται βασιλιάς σε τόπο που θεωρεί ξένο. Μετά από χρόνια καλής διακυβέρνησης, ξεσπά κακοδαιμονία στο βασίλειό του καθώς ενσκήπτει αφορία και λοιμός. Η προσπάθειά του ν’ αντιμετωπίσει την κοινή συμφορά καταλήγει στη δική του καταστροφή. Από μονάρχης με κοινή αποδοχή μετατρέπεται σ’ έκπτωτο που τον αποστρέφονται όλοι· από παντοδύναμος σε τυφλό κι εξόριστο περιπλανώμενο. Τελικά ο Οιδίπους, το παιδί της Τύχης, αγγίζει μετά από χρόνια μαρτυρίου και υπομονής την ηρωοποίηση. Στον επί Κολωνώ βρίσκει ανάπαυση· οι θεοί τον καλούν κοντά τους παρέχοντάς του τιμή κι εξουσία ώστε να λειτουργεί πότε ως καλόγνωμο και πότε ως κακό πνεύμα.
Ο Οιδίπους αποτελεί το πρότυπο του ανθρώπου που γεύεται αλλεπάλληλες μεταπτώσεις κατά τη διάρκεια του βίου του. Από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο ο συγκεκριμένος ήρωας πέφτει από τα ψηλά στα χαμηλά και το αντίθετο. Γεννιέται σε βασιλικό σπίτι για να πεταχτεί βρέφος στον Κιθαιρώνα επειδή οι γονείς του τρομοκρατούνται από δυσοίωνο χρησμό. Από ευσπλαχνία δούλου σώζεται για να βρεθεί υιοθετημένος από άτεκνο βασιλικό ζεύγος. Καθώς μεγαλώνει πλούσια και ξέγνοιαστα, τα λόγια ενός μεθυσμένου ότι ο Οιδίπους είναι νόθος γιος, ραγίζουν την ευτυχία του. Η λήψη απαίσιου χρησμού τον ωθεί ν’ αυτοεξοριστεί από το βασίλειο των θετών γονιών. Σκοτώνει εν αγνοία τον πραγματικό του πατέρα χωρίς να υποστεί δυσμενή επίπτωση· λύνει το αίνιγμα της Σφίγγας και γίνεται βασιλιάς σε τόπο που θεωρεί ξένο. Μετά από χρόνια καλής διακυβέρνησης, ξεσπά κακοδαιμονία στο βασίλειό του καθώς ενσκήπτει αφορία και λοιμός. Η προσπάθειά του ν’ αντιμετωπίσει την κοινή συμφορά καταλήγει στη δική του καταστροφή. Από μονάρχης με κοινή αποδοχή μετατρέπεται σ’ έκπτωτο που τον αποστρέφονται όλοι· από παντοδύναμος σε τυφλό κι εξόριστο περιπλανώμενο. Τελικά ο Οιδίπους, το παιδί της Τύχης, αγγίζει μετά από χρόνια μαρτυρίου και υπομονής την ηρωοποίηση. Στον επί Κολωνώ βρίσκει ανάπαυση· οι θεοί τον καλούν κοντά τους παρέχοντάς του τιμή κι εξουσία ώστε να λειτουργεί πότε ως καλόγνωμο και πότε ως κακό πνεύμα.
