Tεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, Τεχνολογικό - Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, Μουσείου Μεταλλείας - Μεταλλουργίας,

 Tεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου Του Γιώργου Ν. Δερμάτη*

Κατά την περίοδο 1990-1994 της πρόδρομης κρίσης με τη βιομηχανική κατάρρευση του Λαυρίου και της ταυτόχρονης αφετηρίας υπέρβασής της, η πάλαι ποτέ κραταιά Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου είχε εκπνεύσει. Η απόλυτη σιγή του χώρου, ευτυχώς γρήγορα, έδωσε τη θέση της στις διακλαδώσεις, με τη μετεξέλιξή της στο Τεχνολογικό - Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, που ήρθε να σηματοδοτήσει τη συνάντηση της ιστορικής μνήμης με τον σύγχρονο πολιτισμό και τις τεχνολογικές καινοτομίες.

Η ευόδωση αυτού του εγχειρήματος έγινε με την επιστημονική και οργανωτική πρωτοπορία του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, κυρίως της Σχολής των Μεταλλειολόγων -που είχε και την έμπνευση του έργου- με τις αποκαταστάσεις των εδαφών και των αρχιτεκτόνων με τις αποκαταστάσεις των κτηρίων, παράγοντας νέα έργα και νέα γνώση διεθνούς ενδιαφέροντος. Σταθερός σύμμαχος ήταν η λαυρεωτική κοινωνία και η πολιτική ηγεσία της, που ήρθη στο ύψος των περιστάσεων, με τον Δήμο Λαυρεωτικής τότε στην πρώτη γραμμή.

Ανάλατος

Αγγελου Μανταδάκη.

Βαδίζοντας προς την παραλία της Αθήνας, περνάμε μέσα από τις γειτονιές που αποτελούν τον σημερινό Νέο Κόσμο και τις διασχίζει το σύγχρονο τραμ. Κάποια στάση του ονομάζεται «Μάχη Αναλάτου». Ο «Ανάλατος» είναι μια περιοχή στα όρια του Νέου Κόσμου με τον Δήμο της Νέας Σμύρνης στο ύψος περίπου του Αγίου Σώστη στη λεωφόρο Συγγρού.
Ο μύθος λέει πως πήρε το όνομά της από ένα πηγάδι, το μοναδικό της περιοχής που είχε γλυκό νερό. Με δεδομένη τη θέση του πηγαδιού κοντά στην παραλία θεωρήθηκε περίεργο που το νερό του δεν ήταν γλυφό. Έτσι με τα χρόνια η μοναδικότητα αυτή καθιέρωσε και το όνομα ανάλατος.