Αυτός είναι ένας σημαντικός Αύγουστος για την Αθήνα. Δύο δημοφιλείς αστικοί μύθοι έχουν τη σπάνια ευκαιρία να έρθουν σε απόλυτη σύγκρουση. Ο πρώτος και πιο παλιός μύθος επιμένει στην εικόνα της Αθήνας του Δεκαπενταύγουστου: μιας ειδυλλιακής, άδειας από κόσμο πρωτεύουσας που απολαμβάνουν όσοι είτε υποχρεωτικά, είτε «από άποψη» επέλεξαν να μην εγκαταλείψουν.
Ο δεύτερος έχει περισσότερο «μνημονιακή» καταγωγή: δημοσιογράφοι τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών αναπαράγουν (ήδη από την άνοιξη) δραματικές στατιστικές σύμφωνα με τις οποίες οι πολίτες σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό δεν θα κάνουν το καλοκαίρι του 2013 διακοπές. Κι αν φέτος είναι υποτίθεται η κορύφωση του μνημονιακού μας δράματος θα πρέπει να τα περιμένουμε σχεδόν όλα: έτσι, αν ισχύουν όντως όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία, η Ομόνοια την επόμενη εβδομάδα ελάχιστα θα διαφέρει από την Ομόνοια ενός τυχαίου Οκτωβρίου ή Μαΐου.
Φυσικά δεν θα συμβεί ακριβώς έτσι. Ολοι διαθέτουμε τους συνηθισμένους προσωπικούς «δείκτες» της αυγουστιάτικης Αθήνας. Ως βετεράνος στο θέμα, καθώς συνήθως επιλέγω να μην φεύγω από την πόλη το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου, όλα δείχνουν «φυσιολογικά». Ναι, ακόμα και το 2013. Σε μια έξαρση σαδισμού, τσουλάω αργά και βασανιστικά το αυτοκίνητο μέχρι τον δρόμο μας, μέχρι να μου αποκαλυφθεί το δώρο του θεού Αύγουστου, που δεν είναι άλλο από μια άνετη θέση έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας. Επίσης, στον δρόμο για το σούπερ μάρκετ κατεβαίνω και περπατάω αμέριμνος στο οδόστρωμα και το πιθανότερο είναι να μην με ενοχλήσει κανείς σε μια απόσταση αρκετών οικοδομικών τετραγώνων. Θα μπορούσα να κλείσω τα μάτια και να ξαναβρεθώ στο ανέμελο 1997 ή στο ανυποψίαστο 2009, όταν όλα κυλούσαν εκνευριστικά ήρεμα. Οταν πρώτο θέμα στις ειδήσεις ήταν η διαφωνία δύο υπουργών μιας βαρετής μονοκομματικής κυβέρνησης για ένα εντελώς ανούσιο νομοσχέδιο που δεν θυμάται κανείς πια.
Ετσι στις αθηναϊκές γειτονιές οι αλλαγές είναι σχεδόν αμελητέες. Αν φυσικά το κριτήριο είναι οι ελεύθερες θέσεις στάθμευσης ή ο αριθμός των ανοιχτών ψητοπωλείων. Γιατί στο κέντρο η εικόνα είναι πολύ διαφορετική. Στα χρόνια της ευημερίας το κέντρο ήταν ντεμοντέ. Τα καλοκαίρια στην Αθήνα ήταν ταυτισμένα με τις ατελείωτες ουρές στην παραλιακή και τις καλιφορνέζικες υποσχέσεις μιας σειράς από νυχτερινά clubs και πίστες που συγκροτούσαν, ας πούμε, την ανερχόμενη αθηναϊκή Ριβιέρα. Ηδη πριν από την κρίση αυτή η αποδοτική βιομηχανία ψυχαγωγίας άρχισε να εμφανίζει ρωγμές που χρόνο με τον χρόνο γίνονταν μεγαλύτερες και πιο εμφανείς. Οι Ολυμπιακοί έδειξαν ότι το πάρτι μπορεί να υπάρξει και αλλού. Η τάση ενισχύθηκε τα επόμενα χρόνια για να «απογειωθεί» από το 2010 και μετά.
Στο κέντρο καταλαβαίνεις ότι «κάτι» έχει αλλάξει, ότι αρκετός κόσμος πια «κάνει διακοπές» στην Αθήνα, καταφεύγοντας σε οικονομικές λύσεις που τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται και ιδιαιτέρως ρομαντικές. Κατηφορίστε ένα βράδυ τον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου και θα μείνετε άναυδοι από την κοσμοπλημμύρα των νέων αγοριών και κοριτσιών που με μια μπίρα στο χέρι κατακλύζει το πεζούλι του αρχαιολογικού χώρου. Αλλά και τα σταθερά σημεία αναφοράς του περασμένου χειμώνα, από την πλατεία Αγίας Ειρήνης μέχρι τα Πετράλωνα και τα ανερχόμενα στέκια του ευρύτερου Συντάγματος, δεν εμφανίζουν σημάδια κόπωσης. Οι εξηγήσεις για το φαινόμενο πολλές: στο κέντρο φτάνεις εύκολα και φτηνά (με το μετρό). Στο κέντρο υπάρχει πληθώρα ελεύθερων (και γοητευτικών) δημόσιων χώρων που μπορείς να απολαύσεις το βράδυ σου χωρίς τον καταναγκασμό της αγοράς αλκόολ από το καφέ ή το μπαρ. Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό: στο κέντρο βρίσκεις πολλούς σαν και σένα. Ακόμα κι αν δεν τα κατάφερες να φύγεις, εδώ τουλάχιστον δεν είσαι μόνος.
Ο δεύτερος έχει περισσότερο «μνημονιακή» καταγωγή: δημοσιογράφοι τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών αναπαράγουν (ήδη από την άνοιξη) δραματικές στατιστικές σύμφωνα με τις οποίες οι πολίτες σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό δεν θα κάνουν το καλοκαίρι του 2013 διακοπές. Κι αν φέτος είναι υποτίθεται η κορύφωση του μνημονιακού μας δράματος θα πρέπει να τα περιμένουμε σχεδόν όλα: έτσι, αν ισχύουν όντως όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία, η Ομόνοια την επόμενη εβδομάδα ελάχιστα θα διαφέρει από την Ομόνοια ενός τυχαίου Οκτωβρίου ή Μαΐου.
Φυσικά δεν θα συμβεί ακριβώς έτσι. Ολοι διαθέτουμε τους συνηθισμένους προσωπικούς «δείκτες» της αυγουστιάτικης Αθήνας. Ως βετεράνος στο θέμα, καθώς συνήθως επιλέγω να μην φεύγω από την πόλη το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου, όλα δείχνουν «φυσιολογικά». Ναι, ακόμα και το 2013. Σε μια έξαρση σαδισμού, τσουλάω αργά και βασανιστικά το αυτοκίνητο μέχρι τον δρόμο μας, μέχρι να μου αποκαλυφθεί το δώρο του θεού Αύγουστου, που δεν είναι άλλο από μια άνετη θέση έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας. Επίσης, στον δρόμο για το σούπερ μάρκετ κατεβαίνω και περπατάω αμέριμνος στο οδόστρωμα και το πιθανότερο είναι να μην με ενοχλήσει κανείς σε μια απόσταση αρκετών οικοδομικών τετραγώνων. Θα μπορούσα να κλείσω τα μάτια και να ξαναβρεθώ στο ανέμελο 1997 ή στο ανυποψίαστο 2009, όταν όλα κυλούσαν εκνευριστικά ήρεμα. Οταν πρώτο θέμα στις ειδήσεις ήταν η διαφωνία δύο υπουργών μιας βαρετής μονοκομματικής κυβέρνησης για ένα εντελώς ανούσιο νομοσχέδιο που δεν θυμάται κανείς πια.
Ετσι στις αθηναϊκές γειτονιές οι αλλαγές είναι σχεδόν αμελητέες. Αν φυσικά το κριτήριο είναι οι ελεύθερες θέσεις στάθμευσης ή ο αριθμός των ανοιχτών ψητοπωλείων. Γιατί στο κέντρο η εικόνα είναι πολύ διαφορετική. Στα χρόνια της ευημερίας το κέντρο ήταν ντεμοντέ. Τα καλοκαίρια στην Αθήνα ήταν ταυτισμένα με τις ατελείωτες ουρές στην παραλιακή και τις καλιφορνέζικες υποσχέσεις μιας σειράς από νυχτερινά clubs και πίστες που συγκροτούσαν, ας πούμε, την ανερχόμενη αθηναϊκή Ριβιέρα. Ηδη πριν από την κρίση αυτή η αποδοτική βιομηχανία ψυχαγωγίας άρχισε να εμφανίζει ρωγμές που χρόνο με τον χρόνο γίνονταν μεγαλύτερες και πιο εμφανείς. Οι Ολυμπιακοί έδειξαν ότι το πάρτι μπορεί να υπάρξει και αλλού. Η τάση ενισχύθηκε τα επόμενα χρόνια για να «απογειωθεί» από το 2010 και μετά.
Στο κέντρο καταλαβαίνεις ότι «κάτι» έχει αλλάξει, ότι αρκετός κόσμος πια «κάνει διακοπές» στην Αθήνα, καταφεύγοντας σε οικονομικές λύσεις που τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται και ιδιαιτέρως ρομαντικές. Κατηφορίστε ένα βράδυ τον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου και θα μείνετε άναυδοι από την κοσμοπλημμύρα των νέων αγοριών και κοριτσιών που με μια μπίρα στο χέρι κατακλύζει το πεζούλι του αρχαιολογικού χώρου. Αλλά και τα σταθερά σημεία αναφοράς του περασμένου χειμώνα, από την πλατεία Αγίας Ειρήνης μέχρι τα Πετράλωνα και τα ανερχόμενα στέκια του ευρύτερου Συντάγματος, δεν εμφανίζουν σημάδια κόπωσης. Οι εξηγήσεις για το φαινόμενο πολλές: στο κέντρο φτάνεις εύκολα και φτηνά (με το μετρό). Στο κέντρο υπάρχει πληθώρα ελεύθερων (και γοητευτικών) δημόσιων χώρων που μπορείς να απολαύσεις το βράδυ σου χωρίς τον καταναγκασμό της αγοράς αλκόολ από το καφέ ή το μπαρ. Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό: στο κέντρο βρίσκεις πολλούς σαν και σένα. Ακόμα κι αν δεν τα κατάφερες να φύγεις, εδώ τουλάχιστον δεν είσαι μόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου