Γράφει ο Άγγελος Μανταδάκης.
Στην καρδιά της Αθήνας, σε όποιο σημείο κι αν βρεθείς, όποιο δρόμο κι αν διαλέξεις, θα φτάσεις στο Μοναστηράκι. Πουθενά αλλού δεν θα βρεις ανακατεμένες τόσες διαφορετικές εποχές, τόσους πολιτισμούς, τόσους ρυθμούς όσο εκεί. Σε αυτή τη γωνιά του αθηναϊκού κέντρου θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τον ναό του Ερμή, του θεού του εμπορίου. Αλλά το Μοναστηράκι είναι ταυτόχρονα χώρος για κάθε είδους συναντήσεις Αθηναίων και μη: για δουλειές, βόλτα, καφέ, ψώνια μαζί με καφέ και πολλά άλλα. Στα λίγα τετραγωνικά μέτρα της πλατείας απεικονίζεται ολόκληρη η ιστορία της Αθήνας.
Το όνομά της προέρχεται από την παλιά εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αθήνας, που βρίσκεται επί της πλατείας και παλιότερα ήταν μετόχι μοναστηριού και συγκεκριμένα της Μονής Καρέα στον Υμηττό.
Στην πλατεία δεσπόζει το Τζαμί Τζισταράκη, που χτίστηκε το 1759 από τον ομώνυμο Τούρκο βοεβόδα. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν μάρμαρα από παλαιότερα κτίσματα, ενώ για το μαρμαροκονίαμα των τοίχων ανατινάχθηκε η 17η κολώνα του Ναού του Ολυμπίου Διός. Μετά την επανάσταση του 1821, το κτήριο είχε διάφορες χρήσεις για εκατό περίπου χρόνια, όπου και μετατράπηκε σε λαογραφικό μουσείο. Σήμερα το τζαμί στεγάζει παράρτημα του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και φιλοξενεί πλούσια συλλογή κεραμικών, κυρίως από τη Μικρά Ασία.
Από το Μοναστηράκι διέρχονται δύο γραμμές μετρό. Η πρώτη και ιστορικότερη είναι αυτή των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων Αθηνών - Πειραιώς, που ο σταθμός της εγκαινιάστηκε τον Μάιο του 1895. Ο δεύτερος, πολύ πιο σύγχρονος, κατασκευάστηκε τη δεκαετία του '90 με πολύ πιο προηγμένα μέσα.
Το πιο δημοφιλές και πολυσύχναστο κομμάτι του Μοναστηρακίου είναι το λεγόμενο «Γιουσουρούμ» ή δημοπρατήριο. Το παζάρι αυτό ξεκίνησε να λειτουργεί με παλαιοπωλεία, πολλά από τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα, αν και τα περισσότερα έχουν δώσει τη θέση τους σε καταστήματα με ρούχα και τουριστικά είδη.
Όμως η παράδοση θέλει τους επισκέπτες αυτών των μαγαζιών ακόμα και σήμερα να παζαρεύουν τις τιμές των αγαθών όπως γινόταν πάντοτε στο Γιουσουρούμ.
Κάτω από την πλατεία ακόμα και σήμερα διέρχεται ο Ηριδανός ή τουλάχιστον ό,τι απέμεινε από αυτό το αρχαίο ποτάμι μετά τις αλλεπάλληλες επιχώσεις.
Η πλατεία δεν «κοιμάται» ποτέ καθώς όλες τις ώρες της ημέρας σφ'υζει από ζωή είτε με τα καραβάνια των τουριστών είτε με την παρουσία της νεολαίας και των ερασιτεχνικών μουσικών σχημάτων. Αυτά πήραν τη σκυτάλη από τους γυρολόγους παλαιστές μιας άλλης εποχής που επιδείκνυαν τις σωματικές τους ικανότητες στο κοινό έναντι ευτελούς τιμήματος. Τρεις από τους γνωστότερους ήταν ο Σαμψών, ο Τάσος και ο Γιώργος Πεφάνης.
Στην καρδιά της Αθήνας, σε όποιο σημείο κι αν βρεθείς, όποιο δρόμο κι αν διαλέξεις, θα φτάσεις στο Μοναστηράκι. Πουθενά αλλού δεν θα βρεις ανακατεμένες τόσες διαφορετικές εποχές, τόσους πολιτισμούς, τόσους ρυθμούς όσο εκεί. Σε αυτή τη γωνιά του αθηναϊκού κέντρου θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τον ναό του Ερμή, του θεού του εμπορίου. Αλλά το Μοναστηράκι είναι ταυτόχρονα χώρος για κάθε είδους συναντήσεις Αθηναίων και μη: για δουλειές, βόλτα, καφέ, ψώνια μαζί με καφέ και πολλά άλλα. Στα λίγα τετραγωνικά μέτρα της πλατείας απεικονίζεται ολόκληρη η ιστορία της Αθήνας.
Το όνομά της προέρχεται από την παλιά εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αθήνας, που βρίσκεται επί της πλατείας και παλιότερα ήταν μετόχι μοναστηριού και συγκεκριμένα της Μονής Καρέα στον Υμηττό.
Στην πλατεία δεσπόζει το Τζαμί Τζισταράκη, που χτίστηκε το 1759 από τον ομώνυμο Τούρκο βοεβόδα. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν μάρμαρα από παλαιότερα κτίσματα, ενώ για το μαρμαροκονίαμα των τοίχων ανατινάχθηκε η 17η κολώνα του Ναού του Ολυμπίου Διός. Μετά την επανάσταση του 1821, το κτήριο είχε διάφορες χρήσεις για εκατό περίπου χρόνια, όπου και μετατράπηκε σε λαογραφικό μουσείο. Σήμερα το τζαμί στεγάζει παράρτημα του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και φιλοξενεί πλούσια συλλογή κεραμικών, κυρίως από τη Μικρά Ασία.
Από το Μοναστηράκι διέρχονται δύο γραμμές μετρό. Η πρώτη και ιστορικότερη είναι αυτή των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων Αθηνών - Πειραιώς, που ο σταθμός της εγκαινιάστηκε τον Μάιο του 1895. Ο δεύτερος, πολύ πιο σύγχρονος, κατασκευάστηκε τη δεκαετία του '90 με πολύ πιο προηγμένα μέσα.
Το πιο δημοφιλές και πολυσύχναστο κομμάτι του Μοναστηρακίου είναι το λεγόμενο «Γιουσουρούμ» ή δημοπρατήριο. Το παζάρι αυτό ξεκίνησε να λειτουργεί με παλαιοπωλεία, πολλά από τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα, αν και τα περισσότερα έχουν δώσει τη θέση τους σε καταστήματα με ρούχα και τουριστικά είδη.
Όμως η παράδοση θέλει τους επισκέπτες αυτών των μαγαζιών ακόμα και σήμερα να παζαρεύουν τις τιμές των αγαθών όπως γινόταν πάντοτε στο Γιουσουρούμ.
Κάτω από την πλατεία ακόμα και σήμερα διέρχεται ο Ηριδανός ή τουλάχιστον ό,τι απέμεινε από αυτό το αρχαίο ποτάμι μετά τις αλλεπάλληλες επιχώσεις.
Η πλατεία δεν «κοιμάται» ποτέ καθώς όλες τις ώρες της ημέρας σφ'υζει από ζωή είτε με τα καραβάνια των τουριστών είτε με την παρουσία της νεολαίας και των ερασιτεχνικών μουσικών σχημάτων. Αυτά πήραν τη σκυτάλη από τους γυρολόγους παλαιστές μιας άλλης εποχής που επιδείκνυαν τις σωματικές τους ικανότητες στο κοινό έναντι ευτελούς τιμήματος. Τρεις από τους γνωστότερους ήταν ο Σαμψών, ο Τάσος και ο Γιώργος Πεφάνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου