Αττική

Ο βιασμός της Αττικής

Από την ΑΝΝΑ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

Αν ο Περικλής μπορούσε με χρονοκάψουλα να φτάσει στο 2013, θα αναγνώριζε την Αθήνα; Πενήντα χρόνια τώρα, το περιβαλλοντικό κακούργημα εις βάρος της Αττικής είναι διαρκές. Ισως η καλύτερη περιοχή της Ελλάδας από άποψη μικροκλίματος, με φυσική καλλονή, με βουνά πλούσια σε χλωρίδα και πανίδα, περιτριγυρισμένη από θάλασσα, με λίμνες και ποτάμια, λουσμένη στο φως.

 Κι ύστερα ήρθαν τα συμφέροντα, για γρήγορη και φτηνή κατοικία, για να στεγαστεί το εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό. Χατίρι των μεγαλοεργολάβων η άνθηση της οικοδομής και με πολιτική βούληση τσιμεντώθηκαν τα πάντα.
Χωρίς σχέδιο, έτσι στα κουτουρού, όπως γίνονται τα περισσότερα πράγματα στην Ελλάδα, με μικρές φωτεινές εξαιρέσεις, για να ωφεληθούν οι λίγοι και να ταλαιπωρηθούν οι πολλοί, που έπαιρναν μετά κόπων και βασάνων ένα οικόπεδο. Τα πανέμορφα νεοκλασικά έγιναν βαρίδι. Κι έγινε το κεραμίδι το όνειρο κάθε νεοέλληνα της εποχής, για να παντρέψει κόρες, να βρουν μια μαγιά και οι γιοι.
Ωσπου είδαμε ότι ο ατέρμονος βιασμός της Αττικής είχε οδυνηρές συνέπειες, να μην μπορείς ν' ανασάνεις, να μη γνωρίζεις το διπλανό σου, να φοβάσαι στη γειτονιά σου, να μην μπορείς να περπατήσεις, να σκέφτεσαι να πάρεις το αυτοκίνητο αν θα πας κάπου για δουλειά ή ακόμη και σ' ένα φιλικό σπίτι, αν θα κολλήσεις στην κίνηση ή θα ψάχνεις μισή ώρα για πάρκινγκ. Μετρό και Τραμ μπόρεσαν να βελτιώσουν καταστάσεις, αλλά όχι να σώσουν την παρτίδα.
Τα επεισόδια της περασμένης Παρασκευής στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής δεν έγιναν τυχαία. Κάτοικοι της Βουλιαγμένης ξέρουν τι τους περιμένει αν γκρεμιστούν τουριστικές υποδομές και χτιστούν έργα-μαμούθ στον Λαιμό, μια περιοχή-κόσμημα. Χρόνια τώρα οι κάτοικοι των νοτίων προαστίων περιμένουν να φτιαχτεί πάρκο στο Ελληνικό, αλλά μέχρι στιγμής η μόνη τους ελάφρυνση είναι ο θόρυβος. Γιατί αντί για πάρκο, είναι ένα ρημαγμένο αεροδρόμιο, απομεινάρι μιας εποχής που η «πρόοδος», αν μη τι άλλο, έφερνε πρόσκαιρα οικονομικά οφέλη και στα κατώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα. Τώρα σχόλασε κι αυτό...