Ησυχες βόλτες του Αυγούστου στην πόλη

Ησυχες βόλτες του Αυγούστου στην πόλη

Η Πλάκα, τα Αναφιώτικα, ο Βοτανικός, η περιοχή πέριξ της Ακρόπολης, το Θησείο, τα προσφυγικά στον περιφερειακό του Φιλιπάππου, η Πνύκα, τα μεγάλα μουσεία και άλλες γωνιές της Αθήνας μπορούν να γίνουν ο απόλυτος προορισμός του Αθηναίου, που θέλει να ανακαλύψει ξάνα την πόλη του, που εξακολουθεί να είναι γοητευτική

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΑΦΚΟΥ

Εξω οι δικοί μας, μέσα οι ξένοι! Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κανείς κάποτε την άδεια από τους κατοίκους της Αθήνα, αλλά και τη γεμάτη τουρίστες, Αύγουστο μήνα. Τώρα πια τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.

Ο περίπατος στο κέντρο της πόλης κρύβει δροσερές γωνιές και φιλικά στέκια. Από το εντευκτήριο του Συλλόγου Αποφοίτων Σχολής Καλών Τεχνών στην Πλάκα  Η κρίση αναγκάζει πολλούς από τους συμπολίτες να παραμείνουν εντός των τειχών, ή στην καλύτερη περίπτωση να ξεκλέψουν ελάχιστες μέρες για διακοπές. Αρα; Αρα, αντί να κλαίμε τη μοίρα μας, ας κάνουμε διακοπές στη «διαμαντόπετρα» (εντελώς τρόπος του λέγειν), εστιάζοντας στο ιστορικό της κέντρο και γύρω από αυτό.
Ο Ψυρρής, η Πλάκα, τα Αναφιώτικα, ο Βοτανικός, η περιοχή γύρω από την Ακρόπολη, το Θησείο, τα προσφυγικά στον περιφερειακό του Φιλοπάππου, η Πνύκα και τα μεγάλα μουσεία μπορούν να γίνουν ο απόλυτος προορισμός του Αθηναίου, που θέλει ξανά να ανακαλύψει την πόλη του. Μια πόλη που εξακολουθεί να είναι γοητευτική, παρά τους αστέγους, τα δεκάδες απλωμένα χέρια, τις οσμές, τις «ταγκιές» στους τοίχους και πάει λέγοντας.
Αρχαιολογικός περίπατος
Με αφετηρία την πολύβουη πλατεία Φιλομούσου Εταιρείας στην Πλάκα, με τις πάμπολλες ταβέρνες και τα καφέ, μπορεί να ξεκινήσει ένας περίπατος που θα οδηγήσει μέχρι κάτω στον πεζόδρομο της Ερμού και τον Κεραμεικό.
Παίρνοντας την Κυδαθηναίων και προσπερνώντας την Τριπόδων, ανεβαίνουμε τα σκαλάκια, παραβλέποντας τους «κράχτες» που μας προσκαλούν στα αγγλικά σε μια από τις εκεί ταβέρνες, για να βρεθούμε αίφνης μπροστά στο βράχο της Ακρόπολης. Κατεβαίνοντας προς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου στα δεξιά μας βρίσκουμε την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου του Θεάτρου του Διονύσου. Εφοδιασμένοι με καπελάκι, γυαλιά ηλίου και νερό μπαίνουμε και διαλέγουμε διαδρομή: από τον αρχαιολογικό χώρο του Θεάτρου αν στρίψουμε δεξιά προς τα πάνω βγαίνουμε στα Προπύλαια της Ακρόπολης ενώ από τ' αριστερά πάμε στη Στοά του Ευμένους.
Ενας περίπατος με άρωμα παλιάς Αθήνας και με θέα πάντα την Ακρόπολη Θαυμάζοντας αρχαία στο Ασκληπιείο μάς πιάνει από τη μύτη το άρωμα από τις πικροδάφνες· προχωρούμε και να 'μαστε πάνω από το Ηρώδειο, στα βραχάκια, απ' όπου κάποτε οι μη έχοντες παρακολουθούσαν παραστάσεις και συναυλίες. Συνεχίζουμε την ανάβαση ώς την είσοδο για τα Προπύλαια κι εδώ μπαίνει το δίλημμα: μπαίνουμε; Σίγουρα, για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, γιατί οι περισσότεροι έχουν δει μεν την Ακρόπολη, αλλά μονάχα μια φορά ως μαθητές.
Αν πάλι αποφασίσουμε να πάρουμε την κατηφόρα, θα βρεθούμε πάνω από την Πλάκα. Προχωρώντας στο πλάι της Ακρόπολης, στην οδό Θεωρίας, ψηλά πάνω από την Αρχαία Αγορά και τη Στοά του Αττάλου, βρίσκουμε ανοιχτή την πόρτα που θα μας βγάλει στη Στοά. Μπαίνουμε και τριγυρίζουμε ώς το ναό του Θησείου ή τη διασχίζουμε για να βγούμε στο Μοναστηράκι. Αν πάλι δεν θέλουμε να μπούμε στον αρχαιολογικό χώρο, διαλέγουμε άλλες διαδρομές: από τα δεξιά πάμε στην Πλάκα, αριστερά οδηγούμαστε στην Αποστόλου Παύλου και στα καφέ του Θησείου.
Παρά ταύτα ως αρχαιόπληκτοι, και παρά τον ήλιο που δεν αστειεύεται, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε στην Ερμού σχεδόν ώς την Πειραιώς για να μπούμε στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού. Κι εδώ φρεσκάρουμε τις μνήμες μας (όπως παντού άλλωστε) στις επεξηγηματικές επιγραφές δίπλα στ' αρχαία μέλη. Στην είσοδο τα παγκάκια προσφέρονται για μια ανάσα -άλλωστε περπατήσαμε πολύ.
Εννοείται πως αν αποφασίσουμε να μην κατεβούμε προς τον Κεραμεικό αλλά να πάρουμε από το Θησείο την Αποστόλου Παύλου προς τα επάνω, κάνοντας στάση ή όχι πριν σε μια από τις δεκάδες καφετέριες, για να μπούμε στη συνέχεια στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, το Μουσείο της Ακρόπολης είναι ο απόλυτος προορισμός. Ομως αν θέλετε να το απολαύσετε με σχετική ησυχία, αποφύγετέ το τον Αύγουστο και δείτε το μόλις ο καιρός αρχίζει να κρυώνει.
Προς τα Προσφυγικά
Αν ανεβούμε την Αποστόλου Παύλου από το σταθμό του Θησείου, έπειτα από λίγο στα δεξιά μας οδηγούμαστε προς το Αστεροσκοπείο. Στα δρομάκια τα σπίτια είναι υπέροχα, κάποια με χαγιάτια, νεοκλασικά τα περισσότερα, να μη χορταίνεις να τα καμαρώνεις. Μπροστά μας η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας. Η απλωσιά εμπρός της, ιδανικός παιδότοπος.
Μπαίνοντας τον περιφερειακό του Φιλοπάππου η πρώτη στάση, ή μάλλον η πρώτη ανηφόρα στα δεξιά έχει να κάνει με την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Πνύκας. Αν αναζητάτε κρύο νερό, χάσατε. Ο «ψύκτης» βγάζει μόνο ζεστό, όμως η θέα της Ακρόπολης είναι συγκλονιστική, όπως και το άρωμα των πεύκων. Μια ανάσα δρόμος πλέον για τα πετρόκτιστα προσφυγικά, που παρά τις όποιες επεμβάσεις παραμένουν σπίτια στο μέτρο του ανθρώπου. Η βόλτα στα δρομάκια με τις μικρές αυλές είναι απολαυστική. Το κρίμα είναι πως οι δεκάδες ροδιές αλλά και οι περισσότερες από τις λεμονιές, που βλέπεις παντού, φέτος έχουν αρρωστήσει. Και εδώ τα παγκάκια (και η σκιά) στο παρακείμενο παρκάκι προσκαλούν για μία στάση,
Τ' Αναφιώτικα
Εχουμε γράψει, γράφουμε και μάλλον θα ξαναγράψουμε για τη μικρή συνοικία που στεφανώνει την Πλάκα, για τα σπίτια των μαστόρων της Ανάφης. Είναι ένας τόπος που δεν πυκνοκατοικείται πια, αλλά όσοι ζουν ακόμα εκεί τον προσέχουν ως κόρην οφθαλμού. Ασβεστωμένα, με το γιασεμί, το τριαντάφυλλο και το γεράνι, με τους νοικοκυραίους σαν μια σφιχτή αγκαλιά, με τις σούδες φροντισμένες, με τα φτωχά υλικά να παίζουν πρωτεύοντα ρόλο δημιουργώντας ομορφιά.
Στα Αναφιώτικα λες και έχει σταματήσει ο χρόνος Και με το βασικότερο απ' όλα: τις παιδικές φωνές που υπόσχονται συνέχεια. Ενα ποτήρι νερό προσφέρεται εύκολα στα Αναφιώτικα και είναι αμαρτία τα σπίτια που έπεσαν να μην ξαναγίνουν για να φιλοξενήσουν κι άλλες οικογένειες. Ανάμεσα στον Αγιο Συμεών και τον Αγιο Γεώργιο των Βράχων, στη βορειοανατολική πλευρά της Ακρόπολης, κάντε ένα περίπατο το δείλι για να ζήσετε την ομορφιά.
Στου Ψυρρή
«Κάποτε τη νύχτα ακραία ν' ακούγαμε κανένα πυροβολισμό», έλεγε κάποτε γελώντας ο μακαρίτης πλέον Τάσος Μπαντής, ο σκηνοθέτης που συνδημιούργησε το θέατρο «Εμπρός». Σήμερα πια, ο Ψυρρής είναι η παιδική χαρά της διασκέδασης της Αθήνας (μαζί με το Γκάζι εννοείται).
Την περιοχή του Ψυρρή με τα παραδοσιακά μεζεδοπωλεία Η συνοικία, στην οποία οι Ναξιώτες εξακολουθούν να έχουν το πάνω χέρι (και το πολύ παλιό ουζερί «Νάξος», αλλά και ένα από τα ελάχιστα πια καμίνια της Αθήνας στην οδό Χριστοκοπίδου), ειδικεύεται κατά κύριο λόγο στα μεζεδοπωλεία και τα εστιατόρια, αλλά και στα μαγαζιά όπου μπορείς να καπνίσεις ναργιλέ. Οι «μπουζουκλερί» ευτυχώς έχουν αραιώσει, αντιθέτως σε κάτι στοές ή αυλές, που πρέπει να τις ψάξεις, διατηρούνται τσιπουράδικα για μερακλήδες, κατά κύριο λόγο κατοίκους ή μαγαζάτορες, γεννήματα θρέμματα. Στην οδό Αισχύλου, που ξεκινάει από την πλατεία Ψυρρή, τα «Σερμπέτια» ειδικεύονται στα πολίτικα γλυκά (και παγωτά) με μερίδες για γίγαντες, ενώ το Οινοπωλείον και η Ταβέρνα του Ψυρρή, απέναντι ακριβώς, από τα παλαιότερα μαγαζιά της περιοχής, κρύβουν πίσω τους δροσερές αυλές.
Δεξαμενή
Την πλατεία Δεξαμενής στο Κολωνάκι με τους φανατικούς θαμώνες Η φωτογραφία του Παπαδιαμάντη τραβηγμένη από τον Νιρβάνα έχει περάσει στο συλλογικό ασυνείδητο. Ηταν στη Δεξαμενή όπου σύχναζε ο γέροντας, το κατ' εξοχήν αθηναϊκό μαγαζί που έμεινε επί χρόνια κλειστό και που επιτέλους ανοιχτό πια δέχεται κατά κύριο λόγο Αθηναίους, αφού βρίσκεται εκτός τουριστικών προορισμών. Για καφέ πρωί ή απόγευμα ή για πιο «σκληρά» ποτά και μεζέδες, κοντογειτονιά με το Σινέ Δεξαμενή και τον «παιδότοπο» από κάτω. Από εκεί και μια από τις συγκλονιστικότερες θεάσεις του Παρθενώνα.