Και ο Νικηφόρος Βρεττάκος έγνεφε από ψηλά
«Η στερνή μου αναχώρηση θα γίνει
Το όμορφο, δίπατο σπίτι, το οποίο ο
Νικηφόρος Βρεττάκος ονειρευόταν να επιδιορθώσει από το 1972, για να
γίνει πνευματικό κέντρο για νέους διανοούμενους, ολοκληρώθηκε με σχεδόν
40 χρόνια καθυστέρηση.
από τούτο εδώ το σημείο.
Γι' αυτό δεν θα πρέπει ν' απομακρύνομαι.
Θα μου στείλει ο Ηλιος ένα αμάξι χρυσό με ηνίοχα, ολόρθη, ντυμένη
στα ολόλευκα την αγάπη».
Με αυτούς του στίχους από «Το χρυσό αμάξι» που ο μεγάλος Λάκωνας και Ελληνας Νικηφόρος Βρεττάκος έγραψε στην Πλούμιτσα το 1987, καλωσόρισε στη γενέθλια γη τούς δεκάδες προσκεκλημένους της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης, του Συλλόγου Φίλων του Αρχείου Νικηφόρου Βρεττάκου και της οικογένειας του ποιητή, ο εκπαιδευτικός Κώστας Τζανετάκος στο μικρό υπαίθριο αμφιθέατρο «δωρεά στους θεατές του Μέλλοντος».
* Μια σεμνή και συγκινητική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στον τόπο όπου ο ποιητής πέρασε τα παιδικά του χρόνια και ονειρευόταν να μετατραπεί σε χώρο περισυλλογής και να χρησιμεύσει σε νέους διανοούμενους, στην ερημική αλλά θαυμάσια περιοχή της Πλούμιτσας. «Το χρυσό αμάξι με ηνίοχα την αγάπη που έστειλε ο Ηλιος» για να πάρει τον Νικηφόρο πριν από περίπου είκοσι χρόνια για τα Ηλύσια Πεδία ξαναγύρισε πάνω από την Πλούμιτσα.
Το ξωκλήσι του Αϊ-Γιώργη υποδέχθηκε για πάντα τον «ποιητή της αγάπης, της ειρήνης και του Ταΰγετου», που πρωταντίκρυσε το φως του Ηλιου και άφησε την τελευταία του πνοή, όπως το ήθελε, σ' αυτόν τον μαγευτικό τόπο, κάτω από τη σκέπη του Ταΰγετου και με τη θέα του γαλάζιου της θάλασσας.
Αποκαλυπτήρια προτομής
Παρουσία του μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευσταθίου και ιερέων της περιοχής εψάλη τρισάγιο στη μνήμη του Νικηφόρου Βρεττάκου και στη συνέχεια, σε κρύπτη του ναού τοποθετήθηκαν τα οστά του.
Ακολούθησε η τελετή αποκαλυπτηρίων της προτομής του ποιητή στον προαύλιο χώρο, από τον νομάρχη Λακωνίας Κώστα Φούρκα και στη συνέχεια ένα «πνευματικό ταξίδι» στη ζωή και το έργο του Βρεττάκου.
Ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Κώστας Σβολόπουλος δήλωσε ευτυχής που συμμετέχει στο «προσκύνημα» και τόνισε ότι η Ακαδημία Αθηνών θα συμπαρασταθεί στο αίτημα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης να ανακηρυχθεί το έτος 2012 «Ετος Νικηφόρου Βρεττάκου» καθώς συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή του. Οπως ανέφερε η πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης, Πολυτίμη Αλεξανδρίδη, το αίτημα έχει υποβληθεί στον υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο, ως έκφραση ευγνωμοσύνης και προβολής του μοναδικού Αρχείου του ποιητή που φιλοξενείται στον χώρο αυτό.
«Ο ποιητής έρχεται εδώ με το φτερωτό του περπάτημα. Ο ποιητής υπάρχει σ' αυτό τον χώρο, το μαρτυρούν όλα γύρω μας», επισήμανε ο πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων του Αρχείου Νικηφόρου Βρεττάκου, Γιάννης Αρφάνης, καλωσορίζοντας τους προσκεκλημένους.
Ο ακαδημαϊκός Γρηγόρης Σκαλκέας μίλησε για τη δικαίωση και την αναγνώριση του έργου τού Βρεττάκου τονίζοντας: «Η ζωή σου μπορεί να γίνει φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση. Η Ακαδημία Αθηνών πάντα θα σε θυμάται». «Αυτή η γωνιά της γης σού χαμογελάει και τώρα αυτή η γωνιά σε υποδέχεται γλυκά», σημείωσε ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Βυζαντινών και Νεοεληνικών σπουδών του Παλέρμο, Βιντσέντσο Ρότολο. «Με τόσους φίλους γύρω του, ο Νικηφόρος μας γνέφει από ψηλά, φως ιλαρό και γαλήνη στάζει η ματιά του», είπε συγκινημένος ο φιλόλογος-συγγραφέας και φίλος του ποιητή, Παναγιώτης Βρεττάκος.
«Ολα τα ποιήματά του είναι διαποτισμένα με την ίδια του την ψυχή. Ο Νικηφόρος ήταν ο ίδιος η ποίησή του», ανέφερε ο μεταφραστής και πανεπιστημιακός Ντέιβιντ Κόνολι.
Κέντρο για νέους διανοούμενους
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με σύντομη αναφορά από τον γιο του ποιητή, Κώστα Βρεττάκο, ο οποίος εμφανώς συγκινημένος αναφέρθηκε σε επιστολή του πατέρα του το 1972:
«Με τις οικονομίες αυτού του χρόνου σκέφτομαι να επιδιορθώσω το σπίτι μας στην Πλούμιτσα», έγραφε ο Νικηφόρος Βρεττάκος το 1972, όταν ζούσε αυτοεξόριστος στο Παλέρμο της Σικελίας. «Ποιος ξέρει; Ισως κάποτε μπορέσει να γίνει ένα πνευματικό κέντρο για κάποιους απωθημένους από την εποχή μας ανθρώπους, που θέλουν να διατηρήσουν την αυταπάτη της στερεότητας και της μακροημερεύσεως αυτού του κόσμου».
«Χαίρομαι γιατί μπόρεσα να προσφέρω αυτό το συγκρότημα για να χρησιμεύσει σε νέους διανοούμενους», είπε συγκινημένος ο γιος του...
Η επιθυμία του ποιητή εκπληρώθηκε σχεδόν με σαράντα χρόνια καθυστέρηση... Ακολούθησε ξενάγηση στο «Καταφύγιο του Ποιητή», εκεί όπου η οικογένειά του προσκαλεί διανοούμενους και καλλιτέχνες που επιθυμούν να περάσουν μερικές μέρες περισυλλογής απέναντι από τις κορφές του Ταΰγετου. Στο όμορφο δίπατο σπίτι, απλό και λιτό, με κρεβατοκάμαρα και καθιστικό, δεσπόζει ένα ράφι με όλα τα βιβλία του ποιητή.*
