Του Αγγελου Μανταδάκη*
Ημέρες που είναι, υποκύπτω πάντα στον πειρασμό να βολτάρω στην παλιά μου ενορία, τον Άγιο Κωνσταντίνο Ομονοίας. Εκεί, στη μικρή πλατεία μπροστά στην εκκλησία, κάναμε σχεδόν κάθε χρόνο την Ανάσταση. Συναντιόμαστε με άλλες οικογένειες της γειτονιάς, κάναμε την πρώτη ανταλλαγή Αγίου Φωτός και δίναμε τις πρώτες ευχές. «Χριστός Ανέστη». «Αληθώς ο Κύριος». Ύστερα από λίγο ο κόσμος μπροστά στην εκκλησία, αφού είχε βομβαρδιστεί η περιοχή από βεγγαλικά, άρχιζε να κινείται προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Στα περισσότερα σπίτια περίμενε η νόστιμη αθηναϊκή μαγειρίτσα.
Σιγά - σιγά, με το πέρασμα των χρόνων, οι συναντήσεις μας στην πλατεία του Αγίων Κωνσταντίνου με τις άλλες οικογένειες της γειτονιάς γίνονταν όλο και πιο αραιές. Πλέον κάναμε Ανάσταση με τους πολυάριθμους αλλοδαπούς και πρόσφυγες που έρχονταν στην Ελλάδα και κατέφευγαν, όπως είναι φυσικό, στις πιο υποβαθμισμένες συνοικίες.
Σήμερα οι κάτοικοι της ενορίας που θα προσέλθουν στην Ανάσταση είναι ελάχιστοι. Έτσι κι εγώ, από πείσμα, είπα πως θα κάνω Ανάσταση μόνο στον Άγιο Κωνσταντίνο.
Η μητροπολιτικού μεγέθους εκκλησία των Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης κτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Καυταντζόγλου, αγιογραφήθηκε από τον Αναστάσιο Λουκίδη και θεμελιώθηκε το 1905 από τη βασίλισσα Όλγα. Στο εσωτερικό της συναντάμε δύο βασιλικές, μια κωνσταντιανή με στοές και μια ιουστινιανή χωρίς στοές.
Λέγεται πως ο ναός ήταν ένα απλό εκκλησάκι στη συνοικία Γεράνι. Έτσι ονομαζόταν τότε η περιοχή ανάμεσα στην πλατεία Κουμουνδούρου, την Πειραιώς και την Αγίου Κωνσταντίνου.
Απέναντι ακριβώς από τον Άγιο Κωνσταντίνο είναι το Εθνικό Θέατρο, έργο του Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ, το οποίο εμπνεύστηκε από τον αναγεννησιακό ρυθμό. Το θέατρο άρχισε να χτίζεται ως βασιλικό από το 1891. Παραδόθηκε το 1900, έκλεισε το 1908 και ξαναλειτούργησε ως Εθνικό Θέατρο το 1932, επί υπουργού Παιδείας Γεωργίου Παπανδρέου και πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου.
Ο πρώτος σκηνοθέτης που προτάθηκε ήταν ο Γερμανός Μαξ Ράιχαρτ. Τον πρότειναν από κοινού η Κυβέλη και η Κοτοπούλη, μεταξύ των οποίων υπήρχε σκληρός ανταγωνισμός. Τα σχόλια της εποχής μιλούσαν για «ντρίπλα» των δύο κορυφαίων πρωταγωνιστριών, που γνώριζαν ότι ο Γερμανός δεν επρόκειτο να εγκαταλείψει το Βερολίνο! Από τότε γίνονταν αυτά και στον χώρο του πολιτισμού.
Επί της οδού Αγίου Κωνσταντίνου ήταν κάποτε και ο κινηματογράφος «Σταρ», ένας από τους πιο γνωστούς κινηματογράφους της Αθήνας, που, με την παρακμή των κινηματογραφικών αιθουσών, μετατράπηκε σε «πορνογραφικό σινεμά» μέχρι που έκλεισε.
Όσοι και όσες εξακολουθείτε να δίνετε τα ρέστα σας για έναν καλό, ξεροτηγανισμένο και γεμάτο ωραίο σορόπι, κανελλάτο λουκουμά... σε μέγεθος μικρού σφαιριδίου, τότε καλά διαβάζετε: Χανιώτικοι λουκουμάδες Κτιστάκη.
Ξεχάσαμε το πιο σημαντικό. Επί της Αγίου Κωνσταντίνου είναι τα γραφεία της δικής μας «Αυγής». Αυτό χωρίς κανένα άλλο σχόλιο.
Και τελευταίο, κάντε μια βόλτα από την Αγίου Κωνσταντίνου το βράδυ της Ανάστασης.
Ημέρες που είναι, υποκύπτω πάντα στον πειρασμό να βολτάρω στην παλιά μου ενορία, τον Άγιο Κωνσταντίνο Ομονοίας. Εκεί, στη μικρή πλατεία μπροστά στην εκκλησία, κάναμε σχεδόν κάθε χρόνο την Ανάσταση. Συναντιόμαστε με άλλες οικογένειες της γειτονιάς, κάναμε την πρώτη ανταλλαγή Αγίου Φωτός και δίναμε τις πρώτες ευχές. «Χριστός Ανέστη». «Αληθώς ο Κύριος». Ύστερα από λίγο ο κόσμος μπροστά στην εκκλησία, αφού είχε βομβαρδιστεί η περιοχή από βεγγαλικά, άρχιζε να κινείται προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Στα περισσότερα σπίτια περίμενε η νόστιμη αθηναϊκή μαγειρίτσα.
Σιγά - σιγά, με το πέρασμα των χρόνων, οι συναντήσεις μας στην πλατεία του Αγίων Κωνσταντίνου με τις άλλες οικογένειες της γειτονιάς γίνονταν όλο και πιο αραιές. Πλέον κάναμε Ανάσταση με τους πολυάριθμους αλλοδαπούς και πρόσφυγες που έρχονταν στην Ελλάδα και κατέφευγαν, όπως είναι φυσικό, στις πιο υποβαθμισμένες συνοικίες.
Σήμερα οι κάτοικοι της ενορίας που θα προσέλθουν στην Ανάσταση είναι ελάχιστοι. Έτσι κι εγώ, από πείσμα, είπα πως θα κάνω Ανάσταση μόνο στον Άγιο Κωνσταντίνο.
Η μητροπολιτικού μεγέθους εκκλησία των Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης κτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Καυταντζόγλου, αγιογραφήθηκε από τον Αναστάσιο Λουκίδη και θεμελιώθηκε το 1905 από τη βασίλισσα Όλγα. Στο εσωτερικό της συναντάμε δύο βασιλικές, μια κωνσταντιανή με στοές και μια ιουστινιανή χωρίς στοές.
Λέγεται πως ο ναός ήταν ένα απλό εκκλησάκι στη συνοικία Γεράνι. Έτσι ονομαζόταν τότε η περιοχή ανάμεσα στην πλατεία Κουμουνδούρου, την Πειραιώς και την Αγίου Κωνσταντίνου.
Απέναντι ακριβώς από τον Άγιο Κωνσταντίνο είναι το Εθνικό Θέατρο, έργο του Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ, το οποίο εμπνεύστηκε από τον αναγεννησιακό ρυθμό. Το θέατρο άρχισε να χτίζεται ως βασιλικό από το 1891. Παραδόθηκε το 1900, έκλεισε το 1908 και ξαναλειτούργησε ως Εθνικό Θέατρο το 1932, επί υπουργού Παιδείας Γεωργίου Παπανδρέου και πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου.
Ο πρώτος σκηνοθέτης που προτάθηκε ήταν ο Γερμανός Μαξ Ράιχαρτ. Τον πρότειναν από κοινού η Κυβέλη και η Κοτοπούλη, μεταξύ των οποίων υπήρχε σκληρός ανταγωνισμός. Τα σχόλια της εποχής μιλούσαν για «ντρίπλα» των δύο κορυφαίων πρωταγωνιστριών, που γνώριζαν ότι ο Γερμανός δεν επρόκειτο να εγκαταλείψει το Βερολίνο! Από τότε γίνονταν αυτά και στον χώρο του πολιτισμού.
Επί της οδού Αγίου Κωνσταντίνου ήταν κάποτε και ο κινηματογράφος «Σταρ», ένας από τους πιο γνωστούς κινηματογράφους της Αθήνας, που, με την παρακμή των κινηματογραφικών αιθουσών, μετατράπηκε σε «πορνογραφικό σινεμά» μέχρι που έκλεισε.
Όσοι και όσες εξακολουθείτε να δίνετε τα ρέστα σας για έναν καλό, ξεροτηγανισμένο και γεμάτο ωραίο σορόπι, κανελλάτο λουκουμά... σε μέγεθος μικρού σφαιριδίου, τότε καλά διαβάζετε: Χανιώτικοι λουκουμάδες Κτιστάκη.
Ξεχάσαμε το πιο σημαντικό. Επί της Αγίου Κωνσταντίνου είναι τα γραφεία της δικής μας «Αυγής». Αυτό χωρίς κανένα άλλο σχόλιο.
Και τελευταίο, κάντε μια βόλτα από την Αγίου Κωνσταντίνου το βράδυ της Ανάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου