«Ομόνοια πλατς πλουτς». Αυτός ήταν ο τίτλος της επιθεώρησης που ανέβασε μια αθηναϊκή σκηνή τη δεκαετία του 1960 προκειμένου να σατιρίσει την -για πολλοστή φορά- ανακατασκευή της περίφημης πλατείας.
Ήταν μέσα στην καραμανλική οκταετία (1955-1963) που η κυβέρνηση θεώρησε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να αλλάξει για άλλη μια φορά τη μορφή της πλατείας και να την εξοπλίσει με τα συντριβάνια που την συνόδεψαν επί πολλά χρόνια.
Σύμφωνα με το αρχικό πολεοδομικό σχέδιο της Αθήνας των Κλεάνθη και Ζάουμπερτ (1834), ο χώρος προοριζόταν για την ανέγερση των ανακτόρων. Στη συνέχεια αποφασίστηκε η ανέγερση του Ναού του Σωτήρος, προκειμένου το έθνος να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό για την απελευθέρωση. Ο έρανος, όμως, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και το ποσό που συγκεντρώθηκε διατέθηκε για την ανέγερση του ναού της Μητροπόλεως.
Είναι η πιο παλιά πλατεία της Αθήνας, από την οποία ξεκινούν ακτινωτά οι βασικές οδικές αρτηρίες της πόλης, Σταδίου, Αθηνάς, Πανεπιστημίου, 3ης Σεπτεμβρίου, οδοί Κοτοπούλη και Δώρου, που έχουν πεζοδρομηθεί. Η ονομασία της οφείλεται στην αντιπαράθεση των δύο ισχυρών παρατάξεων, των Πεδινών και των Ορεινών.
Το σχήμα και η μορφή της πλατείας τσαλακώθηκαν πολλές φορές εδώ και χρόνια.
Σήμερα όμως θα μιλήσουμε και θα περπατήσουμε όχι στην ιστορική πλατεία, αλλά στη συνοικία της Ομόνοιας. Λίγοι έως ελάχιστοι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχει τέτοια γειτονιά, δηλαδή άνθρωποι που κατοικούν και δραστηριοποιούνται στην περιοχή πέριξ της πλατείας.
Η γειτονιά Ομόνοια αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα, ιδιαίτερα μετά τη δενδροφύτευσή της στις αρχές του 19ου αιώνα. Αυτή ήταν και η αιτία ώστε η περιοχή να γίνει κέντρο της κοσμικής κίνησης.
Η Αγ. Κωνσταντίνου μέχρι και το ύψος του Εθνικού Θεάτρου, η Πειραιώς μέχρι και τη Ζήνωνος, η Σταδίου με τα Χαφτεία και η Γ' Σεπτεμβρίου με τα γύρω δρομάκια συγκροτούσαν τη γειτονιά της Ομόνοιας...
...Η Ελλάδα δεν είναι ό,τι δηλώνουν οι μεγαλοεργολάβοι και οι καταπατητές, αλλά αυτό που δηλώνουν οι ποιητές της, οι λογοτέχνες της, οι μουσουργοί της, οι τροβαδούροι της...
Η Ελλάδα είναι λοιπόν η Περσεφόνη, η Δήμητρα, η Αθηνά και η Αφροδίτη...
Είναι η «Αμοργός» του Γκάτσου, ο « Επιτάφιος» του Ρίτσου, οι αθάνατες νότες από το έργο του Μίκη Θεοδωράκη ή από εκείνο του Μάνου Χατζιδάκι. Τα τραγούδια του Σ. Μάλαμα και του Θ. Παπακωνσταντίνου.
Είναι οι στίχοι των δύο Διονυσίων της φυλής (Σολωμού και Σαββόπουλου),που σε διαφορετικές εποχές διάβασαν την ψυχή μας...
Βλέπε και άλλη αρθρογραφία του Κυρίου Μανταδάκη εδώ:
http://www.avgi.gr/article/10811/9019011/ta-thymarakia
http://www.avgi.gr/article/10811/8988748/ste-dexamene-ton-logion Για τη Δεξαμενή στο Κολωνάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου