Ενθουσιασμένος από τη συνύπαρξη σύγχρονων έργων τέχνης στην Αρχαία Μεσσήνη, ο Πέτρος Θέμελης, ανασκαφέας επί σειρά ετών, καθηγητής και πρόεδρος της Εταιρείας Μεσσηνιακών Αρχαιολογικών Σπουδών, μιλούσε με πάθος χθες το μεσημέρι για την “κοινωνικοποίηση των αρχαίων μνημείων”.
Αφορμή της συνάντησης στο ωραίο νεοκλασικό της οδού Ψαρομηλίγκου 33, με θέα τον Κεραμεικό, στάθηκε η έκθεση έργων τέχνης του Γιώργου Ζογγολόπουλου και του Γιώργου Χουλιάρα, από τις 14 Ιουλίου έως και τις 30 Σεπτεμβρίου, στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Μεσσήνης. Χαρακτήρισε την έκθεση “βήμα πρωτοπορίας και προόδου”, λέγοντας ότι “η συνύπαρξη είναι σημαντικό βίωμα” και αναφερόμενος στην ιστορία του τόπου, με την “ευημερούσα πόλη να δέχεται από παντού καλλιτέχνες, τους 140 χάλκινους ανδριάντες στο Ασκληπιείο, τα υπαίθρια έργα από ορείχαλκο, αλλά και τα μαρμάρινα στα ιερά, από τα οποία δεν σώζεται κανένα”.
Ο Π. Θέμελης δεν παρέλειψε να μιλήσει για το πώς “τα σύγχρονα έργα που έλειπαν από τον τόπο συνομιλούν με τον συντηρητικό χώρο” και να επισημαίνει ότι με αυτόν τον τρόπο “τα μνημεία άρχισαν να ξαναζούν”. Ωστόσο, ομολόγησε ότι υπάρχει κοινό που είναι ενθουσιώδες, αλλά και κοινό που στέκεται επικριτικά.
Η έκθεση “Ζογγολόπουλος-Χουλιάρας: Μεσσάνα - Μια γλυπτική για τον δημόσιο χώρο στην Αρχαία Μεσσήνη περιλαμβάνει έντεκα γλυπτά του Ζογγολόπουλου και έντεκα γλυπτά του Χουλιάρα, έργα μεγάλης κλίμακας και κατασκευασμένα για εξωτερικό χώρο, ανθεκτικά ως προς το υλικό τους και “δωρικά” ως προς τη σύλληψη και την εκτέλεσή τους, με αναφορές μυθολογικές και ιστορικές, συμβατές με τον χώρο αλλά και διαχρονικό συμβολισμό.
Για “γλυπτά που πατάνε πάνω σε αρχαίες πέτρες, κάτι που είναι προνόμιο” μίλησε ο Άγγελος Μωρέτης, αρχιτέκτονας και διευθυντής του Ιδρύματος Ζογγολόπουλου, που αναφέρθηκε στην εγκατάσταση λέγοντας ότι “τα γλυπτά αφουγκράζονται τον χώρο ιστορικά και αισθητικά, συνομιλώντας μαζί του, επαναπροσδιορίζοντας το τοπίο, τη δομή και τους άξονες των αρχαίων κτισμάτων, αλλά και την ίδια την ιδέα, τον συμβολισμό και τη σημασία του δημόσιου χώρου”. Έκανε λόγο επίσης για την “κοινωνικοποίηση των αρχαιολογικών χώρων”, αλλά και για το “άνοιγμα και την εξωστρέφεια” μιας τέτοιας έκθεσης σε αρχαιολογικό χώρο που μοιάζει, όπως είπε, “σαν ένα ταξίδι όπου βλέπεις καλύτερα τη δική σου πατρίδα”, καθώς, όπως διευκρίνισε, με αυτό τον τρόπο βλέπουμε διαφορετικά και τα αρχαία γλυπτά. Το πρώτο έργο της έκθεσης είναι το “χέρι” του δημιουργού, που είναι το χέρι του ίδιου του Ζογγολόπουλου.
Ο Γιώργος Χουλιάρας, γλύπτης και ομότιμος καθηγητής της ΑΣΚΤ, αναφέρθηκε στην αγάπη του στην Αρχαία Μεσσήνη, τον “πιο οργανωμένο και πλήρη χώρο της Αρχαίας Ελλάδας”, όπου πήγαινε συχνά με φοιτητές του, χαρακτηρίζοντάς τη “ιδανικό τόπο για παρέμβαση στον δημόσιο χώρο”. “Προσπαθήσαμε να τοποθετήσουμε τα σύγχρονα γλυπτά στους κοινόχρηστους ανοιχτούς χώρους, στους δρόμους, στην αγορά, σε σημεία εφαπτόμενα του Ασκληπιείου, σε ενιαίους χώρους που λειτουργούν υπό τύπον πλατείας, στην περιοχή της Παλαίστρας και την περιοχή της πρωτοχριστιανικής εκκλησίας”.
Για τα “σύγχρονα γλυπτά που συμβάλλουν με τη λιτή, αλλά καθηλωτική παρουσία τους σε έναν νέο συλλαβισμό της γεωγραφίας του χώρου, στην επαναψηλάφηση και στον αναστοχασμό των μνημείων του και της σημασίας τους” έκανε λόγο η επιμελήτρια Ίριδα Κρητικού.
Το όραμά του για την Αρχαία Μεσσήνη, με την τοποθέτηση έργων καλλιτεχνών που θα δουλέψουν επιτόπου, αφήνοντάς τα στον χώρο, θυμίζοντας τους αρχαίους ανδριάντες που λείπουν, μετέφερε στο τέλος της παρουσίασης ο Πέτρος Θέμελης, που αποκάλυψε επίσης και την πρότασή του να γίνει η Αρχαία Μεσσήνη δεύτερη έδρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, με παραστάσεις λυρικού ρεπερτορίου. Την τελετή των εγκαινίων, το Σάββατο 14 Ιουλίου, στις 7 μ.μ., θα πλαισιώσουν η σοπράνο Χριστίνα Γιαννακοπούλου και ο κιθαρίστας Αντώνης Κουφουδάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου